Ik ga weer even naar de kwekerij in Harmelen om te kijken wat ze hebben en kom thuis met lichtgele fresia’s. Ineens krijg ik een snik. Mutti hield zo van fresia’s. Zo klein, teer, bescheiden vrolijk. In zo'n klein smal vaasje. Als puber en jongvolwassene vond ik fresia’s echt stóm, ik hield juist van grote uitbundige bossen bloemen. Niet zo’n klein sorry-dat-ik-besta-bosje in zo’n iel vaasje. Ik begon Mutti steeds grotere bossen bloemen te geven. 'Je bent net Vati', zei ze dan, 'die deed ook altijd zo overdreven.' En toen zij er niet meer was deed ik dat bij Schoonmama. Die rilde bijna van genoegen van die overdreven grote bossen bloemen. En nu Tante Miep in Den Haag waar ik eigenlijk alleen op haar hoogtijdagen kom - als verjaardag en kerst - verheugt zich dan al dagen van tevoren bovenmatig op de enorme bos bloemen die ik mee zal brengen. Met fresia'tjes zal ik daar niet aankomen. Maar nu ik zo naar ze kijk: in de tuin zijn fresia’tjes eigenlijk veel leuker dan narcisjes. De herinneringen aan Mutti en haar vaasjes fresia's inspireren tot een tekening. Gelukkig, het werkt allemaal nog. Fresia's zijn niet eenvoudig. De charme is hoe het licht erin speelt. Ik begin met een veel lichter achtergrondje, maar het moet steeds donkerder, wil het licht in de bloemen werken.