top of page

Akelei


Had ze laatst gekocht in het winkelcentrum, want vond ze zo leuk. Maar in een pot zijn ze lang niet zo wild en weelderig als buiten in de wind. Toen toen ik ze laatst elders in een tuin zag en iemand desgevraagd zei: Dat is de akelei! toen ging ik eens beter kijken. Het is een adembenemend complex grappig bloemetje.


Hé, er is een gedicht van Ida Gerhardt over de kunstschilder Albrecht Durer (15e-16e eeuw) die een akelei schildert.


De Akelei (Dürer)


Toen hij het kleine plantje vond,

boog hij aandachtig naar de grond

en dan, om wortels en om mos

groef hij de fijne aarde los,

voorzichtig - dat zijn hand niets schond.


Behoedzaam rondom aangevat

droeg hij het langs het slingerpad

van bos en akker voor zich uit,

en schoof het thuis in 't licht der ruit

zoals hij het gevonden had.


Dan, fluitende en welgezind

mengde hij zoekend eerst de tint;

diepblauw en zwart ineengevloeid,

met enk'le druppels rood doorgloeid,

dat het tot purper samenbindt.


En uur aan uur trok stil voorbij;

zó diep verzonken werkte hij,

dat het hem soms was of zijn hand

de vezels tastte van de plant-

zo glanzend kwam de omtrek vrij.


Totdat het gaaf te prijken stond:

de wortels scheem'rend afgerond,

het uitgesprongen groene blad

scherp in zijn karteling gevat

tegen de lichte achtergrond;


de bloemkroon purper violet,

de hokjes om het hart gebed

en boven de geknikte steel

de honingsporen, het juweel

vijfvlakkig: kantig neergezet.


In 't vallend donker toefde hij

nog dralend bij zijn akelei;

dan, in het laatste licht van 't raam

schreef hij de letters van zijn naam

en 't jaartal glimlachend erbij.


Ida Gerhardt

Comments


bottom of page